برای فرزانه

صبح تا حالا با این حال ناخوش کج دار و مریز روی تزم کار کردم. انگار انفولانزا گرفته ام و استخوان درد و معده درد امانم را بریده است. مهمان دیشبم عصر بر می گردد و برادر همسرم هم شب مهمان ماست. باید کمی استراحت کنم

اما فقط آمدم که چند کلمه برای فرزانه عزیزم بنویسم و بروم؛

رفیق خوبِ دوست داشتنیِ مومن، نامزدیت مبارک...

دوست خوبم حذر کن از وابستگی و احساس گناه که این دو صفت تمام شادی زندگی آدم را می گیرند.

وابستگی، وحشتناک است. فلج کننده است. از تو یک آدم طفیلی می سازد که حس میکنی هیچ کاری را به تنهایی نمی توانی انجام دهی و از دیگران خدایگانی که باید به شیوه آنها زندگی کنی تا نیازهایت را برآورده کنند.

وابستگی، احساس دوست داشتن را از آدم می گیرد.به خودت می آیی و می بینی به آدمهای دور و برت ((نیاز)) داری نه ((احساس)). اینقدر محتاجشان هستی که بعضی وقتها شک می کنی اگر نیازت نبود بازهم دوستشان داشتی؟

وابستگی باعث میشود همیشه احساس کنی زندگی دیگری را زیست می کنی و هیچ جای زندگیت را خودت انتخاب نکرده ای...

فرزانه جانم

به خاطر وابستگی  و نیازت هیچکس را انتخاب نکن.

چون این وابستگی باعث میشود کم کم نسبت به خودت و کسانی که به آنها نیازمندی، حس بدی پیدا کنی و بعد به خاطر دوست نداشتن آدمهایی که بار زندگیت روی دوششان بوده، احساس عذاب وجدان وگناه کنی.

این احساس گناه، وحشتناک است. مثل یک وزنه سنگین با خودت حمل می کنی و هیچکس نمیتواند کمکت کند زمینش بگذاری

قسمت تراژیک ماجرا این است که اگر از کسی کمک خواستی و کمکت کرد تا از این وابستگی رها شوی، بعد به خودت می آیی و می بینی به خود او هم وابسته شدی.

فرزانه عزیزم، دختر مستقل و مستغنی که می گویی همیشه تکیه ات به خودت بوده و خدا، خواهرانه خواهش میکنم قصه این وابستگی را آغاز نکن. اخر این داستان دردناک است.

یاحق