ملال

وحشتناک‌ترین واقعیتِ جهان خصومت‌آمیزی‌اش نیست، بی‌تفاوتی‌اش است؛

بخشی از مصاحبه‌ی استنلی کوبریک با پلی‌بوی در سال 1968: 

 از بچگی هم همینطور بودی، آرام و چندش آور می خزیدی روی پاهایم، بعد خودت را از روی شکمم بالا می کشیدی و بعد دور گلویم چنبره می زدی. با آن بوی تهوع آور لجنیت و آن زردیِ کشنده ات،کاری می کردی که آرزوی مرگ کنم.

همه جا بودی، در خانۀ خالی از مادر، در زمان حضور مادر، در بعدازظهرهای کش دار خانۀ مادرجان، در دانشگاه و خوابگاه، در آن کریدور سبز وحشتناک محل کارم و...

با آن دندان های زردت به من لبخند می زدی و یاداوری میکردی که هیچ چیز زندگی زیبا، تکان دهنده یا با شکوه نیست.

درس خواندم، دانشجوی نمونه شدم، سرکار رفتم، خارج رفتم، ازدواج کردم، بچه دار شدم.

اما تو هنوز بین سلولهای بدنم جا خوش کرده ای و باعث می شوی در مطب های روانشناسی به دنبال دلیل خوشحال نبودنم بگردم.

تازگی ها فهمیده ام اشتباهات زندگیم هم زاییدۀ حضور همیشگی تو بوده است.برای فرار از تو به چه تکیه گاههای پوشالی و خداهای قلابی که امید نبسته ام، چه آدمهای اشتباهی که به دنیایم راه نداده ام و چه فکرها و آرزوهای بی حاصلی که ذهنم را تصرف نکرده اند.

من دل بستم، عاشق شدم، دل کندم تا تو را بیرون کنم اما تو همچنان هستی، نزدیکتر ازمن به خودم.

نمیدانم شاید تزم را که تمام کردم پیش مشاورهای حلقه درمانی اگزیستانسیال بروم، لااقل آنها ملال زندگی را به رسمیت می شناسند و حتما کمک خواهند کرد که این مهمان همیشگی را از خانه ام بیرون کنم.

پی نوشت: یکی از نوشته های جالب کانال حلقه روان درمانی اگزیستانسیال:

سارتر می گوید ما با مسخ شخصیت و پیگیری ایده ها و اهداف خاص به دنبال شادکامی هستیم، و متعجب می شویم وقتی می بینیم که این عمل کارگر نمی افتد. فکر می کنیم اگر به یک نوعی به اهداف مان دست یابیم آرام می شویم و در نهایت برای همیشه احساس خوبی درباره ی خودمان خواهیم داشت، اما زندگی این گونه نیست. ما با تجربه ی نومیدی پشت نومیدی محدود شده ایم، تا زمانی که از توهم بیدار شویم و آگاه شویم که جوهره ی زندگی، پوچی است.

سارتر همچنین توضیح داد که چگونه به دست کاری خٌلق مان می پردازیم و به طور عجیبی غرق در هیجاناتی مطابق میل مان می شویم تا بتوانیم جهان را دگرگون کنیم. ترفندهایی را به کار می بریم تا احساس کنیم می توانیم کامل باشیم اما این اشتباه غم انگیزی است، چون واقعا هیچ و پوچیم