به باد عاشق بود.

میان تاریکی تو را صدا کردم

سکوت بود و نسیم

سکوت بود و نسیم

که پرده را می­برد،در آسمان ملول

ستاره ای می­سوخت، ستاره ای می­رفت، ستاره ای می­مرد

ستاره ای می­سوخت، ستاره ای می­رفت، ستاره ای می­مرد

تو را صدا کردم

تو را صدا کردم

تمام شب آنجا میان سینۀ من، کسی ز نومیدی نفس نفس می زند

کسی به پا می­خاست،کسی تو را می­خواست

کسی به پا می­خاست،کسی تو را می­خواست.

تمام شب آنجا ز شاخه های سیاه،غمی فرو می ریخت

کسی ز خود می­ماند،کسی تو را می خواند

کسی تو را می خواند

ستاره ای می­سوخت، ستاره ای می­رفت، ستاره ای می­مرد

تو را صدا کردم،تو را صدا کردم

تو را صدا کردم،تو را صدا کردم

درخت کوچک من به باد عاشق بود

به باد بی سامان

کجاست خانه باد؟

کجاست خانه باد؟

پی نوشت یک :اگر کسی این سطور را میخواند، پیشنهاد می کنم حتما میان تاریکی را با صدای علی زند وکیلی بشنود.

پی نوشت دو: اعتراف می کنم که تا این لحظه نمیدانستم شاعر «میان تاریکی» فروغ فرخزاد است.

پی نوشت سه: اعتراف میکنم که وقتی از نظر جسمی خیلی خسته ام و تمام سلولهایم درد میکند تنها چیزی که باعث می شود، انرژی بگیرم، نوشتن در این وبلاگ است.خصوصا اگر آهنگهای مورد علاقه ام را گوش کنم و همزمان متن شعرها را بنویسم.

پی نوشت چهار: من خوبم، فقط این شعر را خیلی دوست دارم!