مهمان ناخوانده

معاون مهد با چهره ای که حتی اندکی پشیمانی در آن نمی دیدی جلو آمد و کلی مقدمه چینی کرد و صغری کبری چید و رطب و یابس به هم بافت که بگوید علیرغم تاکیدهای ما پسرک را برای دومین بار متوالی کلاس هوش هشتگانه نفرستاده اند و اشتباها فرستاده اند جشن تولد! فقط دلم را خوش میکرد که کلاس جبرانی برایش میگذارند و من به جای اینکه طلبکارش شوم خواهش کردم که لطف کند و چک کند که دو هفته قبل هم که پسرک طفلک اصرار داشت کلاس نرفته و در عکسها هم حضور نداشت و انها موضوع را انکار میکردند را هم چک کند!

الان هم که مینویسم حالم بد میشود دور دهانم دتدانهایم و فکم درد میگیرد بعد تلخی می ریزد توی گلویم و بعد منتشر میشود در دستها و آرنجهایم‌

از عصر تا حالا فکر میکردم بیشتر غصه ام از این است که پسرک هم مثل من دیده نمی شود، فراموش میشود، جایش میگذارند!

اگر ن بود میپرسید این حس چه چیزی را یادت می اورد

و الان چیزی که به ذهنم میرسد اینکه من در شکم مادرم دیده نشده بودم قرار نبود ما دوقلو باشیم. کسی آمدنم را پیش بینی نکرده بود!

چه جالب چه تحلیل جالبی.

واقعیتش از دست خودم هم خشمگینم که چرا اینقدر سرم را خم میکنم و نه به عنوان یک خانم وکیل نه یک دکترای حقوق حتی به اندازه یک مادر یا یک زن عادی هم نمیتوانم اعتراض کنم و از حق خودم یا پسرم دفاع کنم.

پی نوشت؛ راستش را بخواهید الان من آن آدم غصه داری که شما فکر میکنید نیستم‌. اگر همیشه بتوانم همینقدر شفاف و روشن بینانه با ف کوچلوی درونم تا کنم و احساسات اصیلش را بفهمم ، از خودم راضیم.

از شما چه پنهان ما داریم ف کوچلوی آسیب پذیر شکننده و ناتوان درونمان را آرام آرام بزرگ می کنیم

پی نوشت:

دفترچه ممنوع...