من، اینجا

بچه که بودم، شبها تا ساعت سه و چهار بیدار میموندم، شعر می گفتم کتاب میخوندم، فیلم می دیدم، با خواهرام حرف میزدیم..مامان بابا هم کاری به کارمون نداشتند. یادم نمیاد هیچوقت ازشون شنیده باشم که بچه بخواب!

ازدواج که کردم، این شب بیداریهایم همسرم را شوکه کرده بود،ده سال کارمندی و تلاشهای بی وقفه «م» هم هنوز نتوانسته این عادت را از سرم بندازد.

عاشق شبها هستم، ذهنم انگار شبها روشن­تر است. خواندن و نوشتن در دلِ آرامش و سکوت شب، یکی از لذت­های زندگیم است. و همراهی نکردن «م» برای شب­گردی، یکی از حسرتهایم.

بگذریم...

دیروز پسر ده سالۀ خواهرم از کلاس زبان که آمد، گفت خاله مشاور خوب برای تمرکز سراغ نداری؟! و توضیح داد که نمیتواند روی لحظه حال و اکنون تمرکز کند

با زبان کودکانه اش گفت که

انگار مخم پر باشه، هزار تا فکر تو سرم می چرخه، حالا کاش این پر بودن علم و سواد بود.هیچ چی نیست هیچ چی. باد هوا، فکرهای الکی ...

جا خوردم. انگار که خودم ده ساله شده باشم، چقدر قشنگ درد این سی و چهار سال مرا گفت.

امشب به خواهرم گفتم با اینکه نود درصد آدمهای زندگیم مرا قبول دارند چرا شماها هنوز باور نمی کنید که میتوانم اشتباه نکنم و از پس کارهایم بر بیایم؟

گفت چون هیچکس به اندازه ما نمیتواند ببیند که تو چطور غرق میشوی در یک کار یا یک فکر.

با خودم فکر می کنم: من یک مادرم، یک همسر،  یک فرزند، یک کارمند، یک دانشجوی ترم آخر که باید به زودی تزش تموم بشه، هرکدام از اینها یک اشتغال تمام وقت است. چرا پس هنوز این همه کار نتوانسته اند اندکی از بادهای سرم را خالی کنند؟

در حالی که رخت هایِ امشبِ سرم را در این وبلاگ می شویم، با خودم فکر میکنم که یعنی در این مملکت آدم سی و چهارساله ای پیدا می شود که با این همه وظیفه و توقعی که دیگران از او دارند، هر روز یک الی دوساعت را به وبلاگ ناشناسش اختصاص بدهد؟ هم دوره ایهای من اگر هم وبلاگ یا سایت می زنند برای معرفی خودشان یا تخصصشان است یا برای پیدا کردن یک دوست یا همدم یا شکایت از یک درد جانکاه.

من اینجا چه کار می کنم؟

هرچه هست. اینجا را دوست دارم. اینجا رازِ من است.